Systeem geneeskunde – een korte inleiding

Veelal wordt de de termen systemisch en systematisch gemakkelijk verwisseld en dat komt de duidelijkheid niet ten goede. De website ‘Taaleidoscoop’ (https://taaleidoscoop.nl/blog/systematisch-vs-systemisch/) besteedt hier zeer terecht aandacht aan:

De woorden systematisch en systemisch hebben beide betrekking op een systeem. Maar de manier waarop verschilt:

• Systematisch betekent: “volgens een ordelijk systeem”, “op een samenhangende manier”.
• Systemisch betekent: “aanwezig of werkzaam in het hele systeem”, “kenmerkend voor het gehele systeem”

In de niet reguliere geneeskunde wordt veelal gesproken van ‘holistisch’ en de definitie daarvan luidt: ‘het geheel is meer dan de som der delen’. Deze term is afkomstig van het in 1926 geschreven boek “Holism and Evolution” van de filosoof en Zuid-Afrikaans staatsman Jan Christiaan Smuts. Kort samengevat geeft de term weer dat er binnen de natuur sprake is van een complexe samenhang en dat die samenhang niet begrepen kan worden door het bestuderen van enkele onderdelen.

In de biologie is de aanduiding ‘Systeem Biologie’ al lang geen onbekend begrip meer. Ook daar wordt de biologische werkelijkheid benaderd vanuit samenhang en is er geen plaats voor eenvoudige oorzaak-gevolg relaties.

Zo is het ook in de geneeskunde want uiteindelijk maken gezondheid en ziekte deel uit van de complexe werkelijkheid waarin we leven

Biomatrix theory model

In de periode dat professor György Járos in Zuid-Afrika werkzaam was heeft hij in samenspraak met enkele Zuid-Afrikaanse wetenschappers het Biomatrix Theory model (BMX) ontwikkeld. Het bijzondere van dit theoretisch model is dat het dynamische systemen beschrijft vanuit de processen die plaats vinden binnen die systemen, willen ze dynamisch zijn. Strikt biologisch beschouwd is het enige verschil tussen het lichaam van een levend persoon en dat van een zojuist overleden persoon dat er in het laatste geval geen processen meer plaats vinden. De ongekende dynamiek, zo kenmerkend voor het leven, is tot stilstand gekomen. 

Het BMX model is een unieke en gedetailleerde beschrijving van de principes en wetmatigheden die kenmerkend zijn voor deze dynamiek. Het beschrijft systemen vanuit de processen. 

Zo beschouwd is het een soort routeplanner voor het krijgen van inzicht in alle dynamische systemen, en overal gelden dezelfde principes. Of het nu gaat om een organisatie of een organisme, de wetmatigheden zijn gelijk.

Systematisch en Systemisch

Al eerder refereerde ik aan het cruciale verschil tussen beide bovenstaande begrippen. In de CAM geneeskunde (Complementary & Alternative Medicine) waaronder de natuurgeneeskunde en de orthomoleculaire geneeskunde vallen om er slechts twee te noemen, wordt veelal wel systematisch gewerkt maar veel minder systemisch dan algemeen wordt beweerd. 

In het BMX wordt veelvuldig gerefereerd aan het vissersnet als metafoor van het levensweb (The Web of Life).

Het menselijk organisme wordt gekenmerkt door een enorme hoeveelheid processen die in onderlinge samenhang verlopen onder wisselende omstandigheden (=gezondheid) maar de mens maakt zelf ook onderdeel uit van een omgeving, een buitenwereld. Die mens gaat naar zijn of haar werk, neemt deel aan het verkeer, doet boodschappen en heeft een sociaal leven, allemaal processen die op een grotere schaal plaats vinden dan die welke zich in het lichaam afspelen.

Daarom begint het procesmatige denken niet pas op het niveau van het lichaam maar worden ook de andere levenssferen meegenomen. Het volgende schema is een model dat dit probeert te illustreren:

In een volgende blog wil ik dit uitwerken aan de hand van een alledaags voorbeeld: het eten van brood en de relatie met onze gezondheid.

Ontwikkelingen

Het Centrum voor Complementaire Geneeskunde te Zeewolde en Biocoherence BV zijn begin 2020 gestart met het in detail uitwerken van de betekenis van het BMX model voor gezondheid en ziekte. Deze inzichten worden ingebouwd in een digitaal platform voor systeem diagnostiek om zo hoogwaardige systeem geneeskunde voor een grote groep professionals mogelijk te maken. Daarover later meer.

Comeback

It has been a long time since I wrote my last entry on CCGFORUM.

The explanation is straightforward, we have had very hectic but positively exciting years. We have worked on a unique development both in a diagnostic sense and therapeutically. Soon I intend to share something about it on this blog. I want to share some memorable experiences regarding gluten, bread and health. Due to the increasing interest from abroad, I will also post in English now and then.

So to be continued, see you soon.

Below is a recent photo of a Scottish Highlander. Occasionally I will share some of my work in nature photography to brighten up the blogs.

Terug van weg geweest.

Het is al met al lang geleden dat ik mijn laatste bijdrage op CCGFORUM schreef.

De verklaring is heel eenvoudig, we hebben zeer hectische maar ook positief spannende jaren achter de rug. We hebben gewerkt aan een bijzondere ontwikkeling zowel in diagnostische zin als therapeutisch. De komende tijd ben ik voornemens om daar wat over te delen op dit blog. Ook zijn er bijzondere ervaringen inzake gluten, brood en gezondheid die ik graag wil delen. Vanwege de toenemende belangstelling vanuit het buitenland zal ik ook zo nu en dan een bericht in het Engels plaatsen.

Wordt vervolgd dus, tot spoedig.

Onderstaand nog even een recente foto van een Schotse Hooglander. Af en toe zal ik wat eigen werk qua natuurfotografie delen om de blogs wat op te fleuren.

Voor of tegen vaccinaties?

Al te gemakkelijk worden ouders die zich kritisch opstellen t.o.v. vaccinaties weggezet als anti vaxxers. Is dat juist?

Laat me e.e.a. illustreren aan de hand van een eenvoudig voorbeeld.

Voorbeeld

Stel ik rij in een auto waarbij ik constateer dat de besturing zo af en toe onvoorspelbaar reageert waardoor ik al een aantal keren in gevaarlijke situaties ben beland. Ternauwernood wist ik corrigerend in te grijpen anders waren er vast ongelukken gebeurd. Ik ga naar mijn garage en meld mijn probleem. Het is een gerenomeerd merk van Duitse makelij en geproduceerde volgens de spreekwoordelijke grondigheid waarmee onze oosterburen met techniek weten om te gaan. Mijn dealer hoort mijn verhaal aan en reageert ontkennend. “Mijnheer, zegt hij, dat is onmogelijk, onze auto’s zijn absoluut veilig en hebben alle testen uitstekend doorstaan, het kan eenvoudig weg niet kloppen. Ik denk dat het aan uw rijstijl ligt. Maar wacht, ik zal even een proefritje maken met uw auto.” Enige tijd later komt de dealer opgewekt weer terug, hij heeft niets vreemds gemerkt, de auto is tip-top in orde. Ik meld nog dat het probleem zich niet voortdurend voordoet en het kan dus zijn dat hij het daarom niet gemerkt heeft. Maar nee, hij houdt stellig vast aan de overtuiging dat de auto niets mankeert. Ik voel mij duidelijk niet serieus genomen en vertrek gefrustreerd weer huiswaarts.

Het moge duidelijk zijn dat ik me hierbij niet neerleg en ik bezoek een andere dealer, maar ook daar ontvang ik dezelfde behandeling. Thuisgekomen kruip ik achter de computer en zoek of er wellicht anderen zijn die vergelijkbare ervaringen hebben. Tenslotte staat mijn veiligheid en die van mijn gezin op het spel.

Na enig zoeken ontdek ik dat meer mensen dezelfde ervaringen hebben. Ik heb het me duidelijk niet verbeeld.

Uiteindelijk worden deze meldingen opgemerkt door een bekende vereniging van wielrijders en deze weet de overheid te alarmeren. De producent kan er niet langer omheen en er komt een terugroepactie. Alle auto’s van dat type uit een bepaalde periode moeten terug naar de garage en er zal een onderdeel vervangen worden waarvan gebleken is dat het bepaalde gebreken kan hebben.

Ben ik daarmee een tegenstander van dat automerk geworden? Nee, zeker niet, maar de veiligheid van mij en m’n gezin staat voorop en ik wil dat de producent, die prat gaat op de veiligheid van zijn bolides, dat ook waarmaakt.

Anti vaxxers

De meeste mensen die ik heb ontmoet die kritisch zijn op vaccinaties zijn helemaal niet principieel tegen vaccinaties, geen anti vaxxers dus. Maar mensen die de veiligheid van zichzelf en hun kinderen hoog hebben staan en daarom ondubbelzinnige onderbouwing willen zien van de vermeende effectiviteit en veiligheid van vaccins. Niet meer dan een basisrecht in een democratische samenleving zou je zeggen.

Tal van politici blaten mee in het koor van voorstanders van kritiekloos vaccineren en roepen om het hardst, niet gehinderd door kennis van zaken, dat vaccineren zo effectief en zo veilig is. Wel, dan is het toch niet teveel gevraagd om dat gewoon keihard aan te tonen? Maar dan wel beoordeeld door een onafhankelijk wetenschappelijk instituut. Tenslotte keurt de slager in Nederland ook niet z’n eigen vlees.

Waarom wordt de griepprik jaar na jaar schaamteloos aangeprezen terwijl zelfs de Cochrane Collaboration, dat is zo’n onafhankelijk wetenschappelijk instituut, geen wetenschappelijke onderbouwing voor de werkzaamheid heeft kunnen vinden. Nee, die is er ook niet. Vreemd toch?

Lees de schokkende werkelijkheid over de schrikbarende stijging van baarmoederhalskanker onder vrouwen in de leeftijd van 25-29 jaar. Landen met het grootste percentage gevaccineerde vrouwen laten de grootste stijging zien van baarmoederhalskanker. En dat terwijl het HPV vaccin juist zou moeten beschermen tegen deze ziekte. Je zult als ouders maar moeten leven met de wetenschap dat je je dochter(s) hebt geadviseerd de prik toch vooral te gaan halen en dan binnen enkele jaren horen dat ze baarmoederhalskanker heeft. Dat vergeef je jezelf nooit meer.

Dat je kritisch bent op de veiligheid is niet meer dan normaal en dat maakt je niet tot een anti vaxxer. Dat heet “verantwoordelijk ouderschap”.

Sterfte door hogere B12-waarde?

Het kan u nauwelijks ontgaan zijn, volgens een groot onderzoek van het UMCG zou een hogere Vitamine B12 waarde in het bloed een grotere sterfte kans voorspellen. De pers is er uiteraard direct mee aan de haal gegaan en afgelopen maand verschenen er tal van berichten in de landelijke en regionale pers die waarschuwden tegen hoge B12 waarden. Onrust onder veel mensen die al jaren horen dat een tekort aan B12 behalve een veel voorkomend probleem ook een groot gezondheidsrisico is. Niet voor niets wordt door wetenschappers met kennis van zaken B12 wel de “masterkey van de stofwisseling” genoemd.

Wat is er nu eigenlijk aan de hand? En is de commotie in de pers wel terecht?

Correlatie

De conclusie van de onderzoekers luidt: In this population-based cohort study, high plasma concentrations of vitamin B12 were associated with an increased risk of all-cause mortality.” Er is dus kennelijk een statistische correlatie gevonden tussen hogere B12 waarden in het bloed en sterfte, binnen een grote groep mensen.

Wat zegt dat? Eerlijke gezegd helemaal niets. Terecht merkt Sophie Broersen in Medisch Contact op “Het is niet aangetoond dat deze relatie causaal is.” Maar dat is nu precies wel de suggestie die veel berichtgeving uitdraagt. Ter illustratie het volgende:

In 2000 verscheen er een publicatie in “Teaching Statistics” met als titel: “Storks Deliver Babies (p = 0.008).” De samenvatting luidt als volgt:

This article shows that a highly statistically significant correlation exists between stork populations and human birth rates across Europe. While storks may not deliver babies, unthinking interpretation of correlation and p-values can certainly deliver unreliable conclusions. 

Er is dus een duidelijke correlatie tussen de populatie ooievaars in Europa en het aantal geboren kinderen. Wanneer de pers groot uitpakt omdat wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat er een snoeiharde correlatie is tussen de populatie ooievaars in een bepaald gebied en het aantal kinderen dat daar geboren wordt, dan wordt dat toch ook niet gebracht als bewijsvoering voor de aloude theorie dat babies door de ooievaar worden afgeleverd? Waarom tovert dit voorbeeld een glimlach op het gezicht van de meeste mensen en schiet de bevolking in de stress als het gaat over een correlatie tussen B12 gehalte in het bloed en sterfte kans?

Uitvoering van de studie

Er is iets vreemds met deze studie. De onderzoekers hebben tal van gegevens verzameld van de onderzochte groep deelnemers, waaronder een hele reeks bloedwaarden naast de serum-B12 bepaling. Er wordt vermeld dat voor het bepalen van de serum-B12 waarde gebruik is gemaakt van de ‘Elecsys Vitamin B12 II assay (Roche Diagnostics)’ test. De toelichting die de producent van deze analyse geeft bij deze test vermeldt o.a. het volgende: “Recent publications suggest that in addition the following biomarkers should be measured to improve the specificity of diagnosis: folate, methylmalonic acid (MMA), homocysteine and holotranscobalamine.” – (onderstreping van mij) –

Tot mijn verbazing hebben de onderzoekers uit dit rijtje alleen de homocysteïne bepaling in hun data verzameling meegenomen. Ik kan nergens een verantwoording vinden voor deze zeer opmerkelijke keuze. Immers het is onder wetenschappers met kennis van zaken een algemeen bekend gegeven dat alléén het bepalen van de serum-B12 waarde een zeer beperkte klinische betekenis heeft. Ter illustratie moet de prachtige review in “Frontiers in Molecular Biosciences” genoemd worden met als titel: “Biomarkers and Algorithms for the Diagnosis of Vitamin B12 Deficiency.” De onderzoekers die verantwoordelijk zijn voor deze publicatie schrijven t.a.v. de serum-B12 bepaling: “Thus, total serum B12 is not a reliable biomarker of vitamin B12 status when used alone.” En juist daarom stellen ze een uitgebreidere biomarker analyse én een daaruit afgeleid algoritme voor, om te bepalen of er sprake is van een B12 deficiëntie. In de Groningen studie is hiervan niets terug te vinden.

Grote vraag

De grote vraag t.a.v. de Groningen studie is wat de werkelijke motivatie is geweest voor het uitvoeren van deze studie. Als het bedoeld was om écht inzicht te krijgen in de relatie tussen de B12 status van een grote populatie mensen en de betekenis daarvan voor hun gezondheid dan hebben ze de plank zeker mis geslagen. Deze studie blijft dan niet overeind tegenover de grote hoeveelheid studies die op inhoudelijke gronden hebben aangetoond hoe belangrijk B12 is voor de gezondheid en hoezeer de standaard serum-B12 bepaling daarvoor geen voldoende valide bloedanalyse is.

Wanneer de doelstelling was om zoveel publieke onrust te veroorzaken dat er een beleidsbevestigende werking vanuit zou gaan onder het ‘gewone publiek’, dan zijn ze vermoedelijk voorlopig in hun opzet geslaagd.

“I only believe in statistics that I doctored myself” ―Winston Churchill

Gebruik insecticide bedreigt de gezondheid van onze (klein)kinderen

Chloorpyrifos

Wellicht heeft u een berichtje in de krant gezien over het advies van de EFSA (Het Europees Agentschap voor de Voedselveiligheid) aan de EU om de vergunning voor het gebruik van het insecticide chloorpyrifos niet te verlengen. Genoemde stof is nu ca. 60 jaar op de markt en valt onder de veel grotere categorie van de Organothiofosfaten. Het middel doodt alle insectensoorten en wordt daarom veelvuldig ingezet o.a. in de groenten- en fruitteelt. Een onderzoek uit 2016 toonde aan dat de stof in 5,5 % van de in Europa gekweekte groenten en fruit voorkwam. In een Deens onderzoek werd het insecticide in de urine en het bloed van 9 op de 10 kinderen aangetroffen; in Wallonië (België) werd het in 100%  van de urinemonsters van een groep van 258 kinderen gevonden (leeftijd 9-12 jaar). In een recente studie in Californië legden de onderzoekers een verband tussen blootstelling aan deze pesticide gedurende zwangerschap en de vroege kinderfase en autisme en hersenschade. Wetschapp[ers zijn stellig van mening dat er géén veiligde dosis is van deze stof.

Kwetsbare levensfase

Uit het voorgaande blijkt wel dat het om een omvangrijk probleem gaat. Toch is het probleem nog veel ernstiger dan doorgaans wordt aangegeven. Dat heeft te maken met het volgende:

• De perinatale periode (periode tussen conceptie, geboorte en grofweg het eerste levensjaar) is een bijzonder kwetsbare periode voor de effecten van chemische verbindingen op het zenuwstelsel van mensen. Er is zelfs een wetenschappelijke hypothese die op grond hiervan meent te kunnen stellen dat de gezondheid van een mens primair in deze periode bepaald wordt. De effecten zijn dan dus letterlijk levenslang.
• Al heel snel treden er in deze levensfase onherstelbare veranderingen op in de fysiologie van de hersenen van de ongeboren of nog jonge kinderen. Met onherstelbaar bedoel ik ook letterlijk dat die veranderingen in veel gevallen levenslang zijn. Het is zelfs nog erger, deze veranderingen, die ook wel epigenetische veranderingen genoemd worden, zijn in veel gevallen zelfs door te geven aan het nageslacht.
• Alle organofosfaten ontlenen hun werking aan een interactie met de acetylcholine stofwisseling. Acetylcholine is een uiterst belangrijke signaalstofje, neurotransmitter genoemd, in het zenuwstelsel van o.a. de mens.  Betrokken o.a. bij de cognitieve fuincties, maar ook bij de prikkeloverdracht van zenuwen naar spieren e.d. Niet voor niets zijn er relaties aangetoond met ADHD en autisme.
• Bij de schadelijkheid van pesticiden en andere milieutoxines wordt nog steeds te gemakkelijk vastgehouden aan de kwantatieve aspecten van de stof. Met andere woorden, welke dosering levert acute verschijnselen op, hoe groot is de kans dat je die dosering binnen krijgt en dus, wat is een zogenaamd ‘veilige dosis’. Zo kan het zijn dat de WHO speekt van een matig gevaarlijke pesticide voor de mens terwijl andere spreken van de ‘meest gevaarlijke pesticide waarvan je ooit gehoord hebt’ (Staffan Dahllof in EU-observer).

Better Babies

De Australische Jan Roberts vecht al jaren voor een gezondere generatie kinderen door zeer terecht aandacht te vragen voor factoren die de gezondheid beïnvloeden vóór conceptie, tijdens de zwangerschap en de kinderfase. Gezien het feit dat toxische milieubelasting de no.1 biologische stressfactor genoemd wordt door toonaangevende wetenschappers én het gegeven dat de perinatale periode een levensfase is met een sterk verhoogde gevoeligheid voor de schadelijke effecten van zelfs minimale doseringen van dit soort stoffen, verdient bewustzijn op dit punt de allergrootste prioriteit. Het eten van biologische landbouw producten is geen elitaire liefhebberij voor welgestelden maar bittere noodzaak en zéker voor allen die een kinderwens hebben of reeds zwanger zijn.

De verstoring resetten

Los van bovenstaande, want ook hier geldt dat voorkomen beter is als genezen, is er een beproefde methode waarbij we de gevolgen van dit soort verstorende invloeden in veel gevallen kunnen resetten. Omwille van de Nederlandse wetgeving kunnen we hier niet uitwijden over deze methode maar mocht u nadere informatie willen dan kunt u een e-mail sturen naar wim@ccgforum.com

Het eten van biologische landbouw producten is geen elitaire liefhebberij voor welgestelden maar bittere noodzaak en zéker voor allen die een kinderwens hebben of reeds zwanger zijn.

Ode aan Odent & de vaccinatie-discussie

Er is een buitengewoon belangrijk gegeven dat in de hele discussie over vaccinaties voortdurend buiten beeld blijft. Een wetenschappelijke ontwikkeling die in de hele discussie niet vergeten mág worden.

Hiervoor ga ik eerst terug naar een dun maar zeer belangwekkend boekje dat ik jaren geleden heb aangeschaft naar aanleiding van mijn speurtocht naar de gevolgen van het gebruik van synthetisch oxytocine als weeënopwekker. Het betreft het boekje “Childbirth in the age of plastics” van de in Londen woonachtige Franse arts Michel Odent, specialist op het gebied van verloskunde en een arts die z’n sporen ruimschoots verdiend heeft in het vakgebied. Er is veel informatie (https://www.facebook.com/michelodent/) over hem en zijn werk te vinden.

Hij is degene geweest die me op het spoor heeft gezet van het baanbrekende werk van prof. G. Csaba en zijn onderzoeksgroep inzake de levenslange gevolgen voor de baby wanneer de geboorte wordt opgewekt met synthetisch oxytocine: “oxytocin-induced desensitization of oxytocin receptors” (door oxytocine veroorzaakte resistentie van oxytocine receptoren).

Michel Odent behandelt in dit boekje allerlei ontwikkelingen in zijn vakgebied in relatie tot een belangrijk onderzoeksgebied, de ‘epigenetica‘. Ontwikkelingen die verstrekkende invloeden kunnen hebben op de gezondheid van een individu en in bepaalde gevallen zelfs doorgegeven kunnen worden in de generaties terwijl het niet gaat om erfelijke informatie die vast ligt in het DNA (transgenerational imprinting). Zo beschrijft hij de in zijn ogen dramatische gevolgen van de overstap in de geneeskunde van het gebruik van glas naar plastic, vandaar ook de titel van het boekje. Ter illustratie, het plastic waaruit infuuszakken bestaan, bevat een enorm hoog gehalte aan zogenaamde ‘weekmakers’. Plastic weekmakers zijn een beruchte groep chemicaliën die een oestrogeenachtige structuur hebben (daarom ook wel onder de noemer xeno-oestrogenen geschaard) en die een blijvende verstoring van de receptorgevoeligheid voor het lichaamseigen oestrogeen kunnen veroorzaken. Dit proces noemen we ‘imprinting’.

In dit kader schrijft Odent (pag. 17): “We are learning that the time of exposure to an environmental factor responsible for this proces of ‘epigenetic modulation’ may be more important than the nature of the environmental factor.” En even verderop: “Today the most important questions are in terms of timing. We need tools to identify the critical periods for epigenetic modulation.”

Gebaseeerd  op zijn talloze eigen observaties en het al eerder genoemde baanbrekende werk van Csaba c.s. komt Michel Odent tot de formulering in 1986 van zijn ‘Primal Health’ concept (pag. 16): “This is how in 1986, in Primal Health, I presented theoretical reasons to suggest that our health and personality traits are to a great extend shaped during the ‘primal period’, which is the period of formation of human beings during which our basic adapting systems, those involved in what we commonly call health, are reaching their maturity. I included in the primal period fetal life, the period surrounding birth, and the year following birth.” Ik wil graag even uw extra aandacht vragen voor de aanduiding “health and personality traits” in het bovenstaande citaat. Het gaat hier over ‘gezondheids- en persoonlijkheidskenmerken’. De rol van imprinting bij psychische klachten en persoonlijkheidsstoornissen is een onderwerp op zich, maar mag in dit verband niet vergeten worden. Daarover mogelijk later meer.

Prof. Csaba noemt het bestaan van zogenaamde kritische perioden in verband met het proces van ‘imprinting’. Hij benadrukt de enorme invloed van de perinatale periode op de gezondheid gedurende de rest van het leven. In zijn wetenschappelijke publicaties, en die van vele anderen, komt dit gegeven veelvuldig naar voren. Maar het proces van ‘imprinting’ blijkt bepaalt niet beperkt tot deze periode. Inzake ‘hormonal imprinting schijft Csaba: “Faulty hormonal imprinting could also be provoked later in life in continuously dividing cells and in the brain.” Onder ‘Faulty hormonal imprinting’ verstaat hij het verstorende effect (faulty = defect) op hormoonreceptoren door contact met hormoonachtige stoffen (zoals de genoemde plastic weekmakers, maar ook bepaalde pesticiden etc.) synthetische medicijnen (DES, De Pil, sythetische corticosteroïden e.d.) of milieuvervuilende stoffen die de eigenschap hebben dat ze ook aan bepaalde receptoren in het lichaam aanhechten. Steeds weer wordt door Csaba benadrukt dat de gevolgen ‘lifelong’ zijn. Zonder gerichte interventie zijn de gevolgen levenslang.

Het is wellicht een wat ingewikkeld verhaal geworden tot dusver voor wie niet vertrouwd is met de materie. Samenvattend daarom: op wetenschappelijke gronden kan gesteld worden dat de perinatale periode (de periode tussen conceptie en geboorte en het eerste levensjaar) zéér bepalend zijn voor de gezondheid gedurende de rest van het leven. Sterker nog, in bepaalde gevallen kunnen de gevolgen overgedragen worden aan het nageslacht (in dit verband verwijst Csaba o.a. naar het DES drama: ‘DES-dochters’).

En uitgerekend in déze periode worden onze kinderen gevaccineerd. Even los van een discussie over het fenomeen van actieve immunisatie en de wijze waarop dit gebeurt of zou kunnen gebeuren, dient er veel meer aandacht te komen voor de periode waarín dit plaats vindt. In de periode namelijk waarvan we inmiddels weten dat het de meest kwetsbare periode is voor het bepalen van de gezondheid voor het hele verdere leven van het kind.

De in Australië woonachtige Jan Roberts vraagt al jarenlang aandacht voor het enorme belang van bewustwording op het vlak van zwangerschap, geboorte en zuigelingenzorg in relatie tot gezondheid vanuit de terechte overtuiging dat daar de basis ligt voor een gezondere generatie.

“BABIES CAN SURVIVE ONLY IF HUMAN BEINGS TAKE CARE OF THEM”

Michel Odent

De vaccinatie marketing

De vaccinatie marketingmachine van de overheid draait weer op volle toeren. Allerlei suggesties voor het invoeren van pressiemiddelen om dissidente ouders desnoods m.b.v. wettelijke maatregelen te dwingen om hun bezwaren terzijde te schuiven, rollen over het politieke toneel. Het is niet moeilijk om hierin allerlei emoties te ontwaren. Heilige verontwaardiging over de hartloosheid van deze lieden waarmee ze hun kwetsbare kinderen blootstellen aan ongeoorloofde risico’s maken dat de alom geprezen vrijheid ineens niet meer geldig is voor deze groep kritisch denkende Nederlanders.

Er staan grote belangen op het spel en daarom alleen al is het de moeite waard om het proces eens aan een nadere analyse te onderwerpen.

Voor een goed begrip van het proces is het van belang om een aantal basale psychologische inzichten uit de kast te halen.

Voor de eerste wil ik verwijzen naar het lezenswaardige boek “Ons feilbare denken” van de erudiete wetenschapper en Nobelprijswinnaar Daniël Khaneman. Op http://www.bol.com wordt deze wetenschapper als volgt geïntroduceerd: “Daniel Kahneman is emeritus hoogleraar psychologie aan Princeton University en hoogleraar Public Affairs aan de Woodrow Wilson School of Public and International Affairs. Hij is de schrijver van het bekende ‘Thinking Fast and Slow’ (Ons feilbare denken). Daniel Kahneman is de grondlegger van de gedragseconomie en de geluksstudies. Hij maakte korte metten met het idee van de rationeel calculerende mens die in zijn eigen voordeel handelt. Daarvoor in de plaats introduceerde hij de feilbare menselijke psyche in de economie, gekenmerkt door gebrekkig oordeelsvermogen in onzekere omstandigheden (onderstreping van mij).”

Hij beschrijft in dit voortreffelijke boek o.a. het bestaan van twee beslissystemen waar de menselijke psychie gebruik van maakt. Systeem 1 en Systeem 2 genoemd. Systeem 1, en ik vat het even samen in eigen bewoordingen, staat voor het meer emotioneel gestuurde beslissysteem. Het is snel, niet na te rekenen en foutgevoelig. Systeem 2 is het meer rationeel gestuurde beslissysteem, het is langzaam, wél na te rekenen en veel minder foutgevoelig.

Kahneman beschrijft de interactie tussen beide beslissystemen op pag. 111 als volgt:

“Zelfkritiek is een van de functies van Systeem 2. In de context van attitude gedraagt Systeem 2 zich echter meer als verdediger van de emoties van Systeem 1 dan als criticus van die emoties – eerder als goedprater dan als politieagent. In de zoektocht naar informatie en argumenten is Systeem 2 vooral gebonden aan informatie die consistent is met heersende opvattingen en is het weinig geïnteresseerd in het in twijfel trekken van het een en ander. Een actief, op samenhang gericht Systeem 1 draagt oplossingen aan bij een gedwee Systeem 2.”

De voor de hand liggende en prangende vraag bij de onderhavige discussie is, gelet op het voorgaande, of de overheid gebruik maakt van informatie die vooral een appèl doet op Systeem 1 of meer op Systeem 2.

Stellig is het eerste het geval. Hierbij wordt gebruik gemaakt van een ander krachtig psychologisch beginsel dat gedetailleerd onder woorden is gebracht door Dan Gardner in het al even indrukwekkende en onthullende boek “Risk – The Science of Politics and Fear”, het tweede boek dat ik wilde noemen. Het boek zou verplichte literatuur moeten zijn voor iedere politicus in Nederland, maar dat terzijde. Dan Gardner legt in zijn boek de onlosmakelijke relatie tussen het begrip ‘risico’ en de emotie ‘angst’ en het mond uit in de vraag: ‘why are the safest people in history living in a culture of fear? (waarom leven de veiligste mensen in de geschiedenis in een cultuur van angst?).

Gardner illustreert treffend hoe de term “risico” methodisch gebezigd wordt o.a. in de politiek, om daarmee een appèl te doen op beslissysteem 1. De term risico is onlosmakelijk verbonden aan de discussie over vaccinaties. En niet voor niets. Niet toevallig dat er in de informatiestroom van de overheid een schrijnend gebrek aan traceerbare feiten is. De illusie dat in een democratische samenleving de overheid louter het belang van de onderdanen voor ogen heeft, is voor de meeste mensen krachtig genoeg om achter een opmerking ‘het is bewezen dat’ de aanwezigheid van een omvangrijk arsenaal wetenschappelijke consensus schuil gaat, als vanzelfsprekend te veronderstellen. Wilt u een illustratie hiervan?

In februari van dit jaar riep de bekende Nederlandse viroloog Ab Osterhaus scholen op om hun docenten gratis (dat woord betekent hier ‘op kosten van de belastingbetaler’) een griepprik te geven. ‘Als leraren ingeënt waren, zou het griepverzuim fors lager liggen, weet Osterhaus’ las ik ergens in een persbericht. En “Klaslokalen zijn infectiehaarden. De griepprik werkt, dat is aangetoond”, zo luidde het citaat van Osterhaus. En dat laatste klopt niet, sterker nog, het is een aperte onjuistheid die o.a. door het prestigieuze wetenschappelijk genoodschap ‘The Cochrane Collaboration’ ook expliciet is aangetoond. Die bewijslast is er namelijk niet, nog steeds niet! Toch komt ieder jaar de schaamteloze mediacampagne rond de seizoensgriepprik weer moeiteloos op gang, niet gehinderd door kennis omtrent het ontbreken van bewijs van effecitiviteit en krachtig gesteund door de psychologische koppeling tussen het veelvuldig gebruik van de term ‘risico’ en de reflexmatige reactie van beslissysteem 1.

Garnder illustreert in zijn boek in het begin op onthutsende wijze hoezeer mensen gedreven door angst massaal bepaalde risico’s proberen te vermijden en daarbij onwetend veel grotere risico’s lopen.

Enkele jaren geleden sprak ik een voormalig huisarts uit een dorp waar relatief veel gezinnen woonden waarvan de kinderen om principiële redenen niet gevaccineerd waren. Het was deze arts opgevallen dat hij die kinderen zelden in de praktijk zag voor veel voorkomende problemen als chronische KNO-klachten, zwakke weerstand, huidklachten e.d. in vergelijking met kinderen die wel gevaccineerd waren. Een interessante observatie die nader onderzoek verdient. Die studie is namelijk betrekkelijk eenvoudig, met overheidsgeld, en uitgevoerd door een écht onpartijdig wetenschappelijk instituut, uit te voeren. De populaties zijn namelijk voorhanden en de gegevens betreffender artsenbezoek, medicijnengebruik, ggz diagnoses als AD(H)D, PDD-NOS e.d. ook. Het is een kwestie van retrospectief epidemiologisch onderzoek.

Kijk dan hebben we tenminste een onderzoek waar we met Systeem 2 mee aan de bak kunnen. Ik ben bang dat het onderzoek er niet komt. Er zijn grote belangen die liever bij Systeem 1 en begrippen als ‘risico’ blijven hangen, omdat dit systeem snel is én foutgevoelig. Ook in de democratische samenleving kunnen ál te mondige onderdanen knap lastig zijn.

Daar komt nog bij dat het postmoderne denkklimaat gekenmerkt wordt door een overaccentuering van het gevoel en daarmee wordt de illusie van superioriteit van Systeem 1 tot religieuze proporties opgeblazen. In dat licht is het zondermeer hoopgevend dat er kennelijk een groeiende groep weldenkende mensen is die niet klakkeloos het vaccinatieadvies van het RIVM volgt.

Voor mensen die wél een keuze willen maken op basis van Systeem 2 verwijs ik o.a. graag naar het lovenswaardige werk van de Stichting ‘Vaccinvrij‘.

 

“Waarom weten we dit niet?” – 2

Ik wil ter illustratie één van de vele studies noemen. Een studie die in 2013 is gepubliceerd in “Reproductive Sciences”:

Effect of a single neonatal oxytocin treatment (hormonal imprinting) on the biogenic amine level of the adult rat brain: could oxytocin-induced labor cause pervasive developmental diseases?

Een  dierstudie met als centrale vraagstelling: “kan een met oxytocine opgewekte geboorte pervasieve ontwikkelingsstoornissen veroorzaken?”

In de abstract schrijven de auteurs: “Perinatal singe-hormone treatment causes hormonal imprinting with lifelong consquences in receptor-binding capacity, hormone production as well as in social and sexual behavior.”

Dat liegt er niet om!

Met ‘perinatal’ wordt de periode tussen conceptie en geboorte en ruwweg het eerste levensjaar bedoeld. De onderzoekers refereren hier aan de overtuigende hoeveelheid literatuur die onomstotelijk heeft aangetoond dat deze periode een uiterst kwetsbare periode is voor dit proces van ‘imprinting’. Het proces van ‘imprinting’ betekent dat door invloeden van buiten de productie van en de gevoeligheid voor (van de receptoren) bepaalde hormonen of neurotransmitters levenslang verstoord zijn. Let even op dat ene woordje: levenslang. Zonder gerichte interventie herstelt zich dit dus niet meer volgens de onderzoekers. Erger nog, bepaalde verstoringen kunnen zelfs over gaan op de volgende generaties (Transgenerational Imprinting).

De onderzoekers hebben in deze studie gekeken naar de effecten van een enkele (!) dosis oxytocine bij pasgeboren ratten op de productie van de ‘biogene aminen’ in verschillende delen van de hersenen. Onder de groep van de biogene amines neurotransmitters vallen o.a. dopamine, nor-adrenaline en serotonine.

De onderzoekers komen tot de schokkende conclusie in hun studie: “The results show that dopamine and serotonin metabolism of hypothalamus and striatum are deeply and lifelong influenced by a single neonatal oxytocin treaatment (onderstreping van mij). Oxytocin imprinting resulted in decreased dopamine turnover in the hypothalamus and decreased serotonin turnover in the hypothalamus, medulla oblongata, and striatum of females. As the disturbance of brain dopamine and serotonin system has an important role in the development of pervasive developmental diseases (eg. autism) and neuropsychiatric disorders (eg. schizophrenia), the growing number of oxytocin-induced labor as a causal factor, cannot be omitted.”

Voor wie het Engels wat minder machtig is: Omdat verstoring van het dopamine en serotonine systeem in de hersenen een belangrijke rol speelt bij de ontwikkeling van pervasieve ontwikkelingsstoornissen (bijv. autisme) en neuropsychiatrische aandoeningen (bijv. schizofrenie), kan de toename van het aantal geboortes met behulp van oxytocine (toediening) als een oorzakelijke factor niet worden genegeerd.

 

 

 

“Waarom weten we dit niet?”

Deze vraag stelde een geëmotioneerde moeder me deze week, naar aanleiding van een gesprek dat we hadden over de levenslange gevolgen van het gebruik van weeën opwekkers bij de geboorte van haar kind. 

“Waarom weten we niet dat die gevolgen er zijn, dat ze wetenschappelijk zijn aangetoond en beschreven en bovenal dat het op een relatief eenvoudige manier is op te lossen”? 

Ik heb geen eenvoudig antwoord op die vraag. Het heeft te maken met het bizarre gegeven dat informatiestromen niet zomaar ongehinderd de mensen bereiken, maar dat er allerlei beïnvloeders zijn die bepalen wat wél en wat niet breed bekend gemaakt wordt. De ingrijpende gevolgen van het gebruik van synthetisch oxytocine om de weeën van een zwangere vrouw op te wekken, is daar een schrijnend voorbeeld van. 

Al in 2015 meldde het AD dat de WHO zich zorgen maakte om de toename van het aantal kunstmatig opgewekte bevallingen in Nederland. Destijds ging het al om één op de vijf geboortes. Ik beschik niet over de laatste cijfers, maar er is geen reden om te denken dat deze trend zich in omgekeerde richting heeft bewogen. En dan te bedenken dat de zorgen van de WHO zich met name richten op mogelijke complicaties van dergelijke ingrepen. Er wordt niet gerept over het feit dat alle kinderen die op deze wijze geboren zijn in een bepaalde mate een oxytocine-resistentie hebben. Je hoeft alleen maar het geweldig geschreven boek “De Oxytocine Factor” te lezen om te beseffen dat we het over een veelal onopgemerkt drama hebben.

De Londense gynaecoloog en voorvechter van aandacht voor de negatieve gevolgen van het gebruik van synthetisch oxytocine, Michel Odent, schrijft vertwijfeld: “What will be the effect of a weaker and weaker human oxytocin system? What is the future of love hormons? What is the future of humanity? (“Childbirth in the age of plastics”).

Ergens las ik van hem de uitroep (vrij vertaald): ‘Het is waar, onze kinderen groeien op in een tijd met een ongekend hoge stress druk, maar het zou wel eens kunnen zijn dat we ze vanaf de eerste dag van hun leven de mogelijkheid ontnemen om adequaat op stress te reageren’, daarbij refererend aan de gevolgen van synthetisch oxytocine gebruik.